Հովհաննես Թումանյանի <<Անուշը>> պոեմը երկու սիրահար սրտերի մասին էր: Պոեմի գլխավոր հերոսներն էին Անուշը, Սարոն և Մոսին: Անուշը հայ ավանդական ընտանիքից է:Սարոն սիրով լի հովիվ է, իսկ Մոսին Անուշի եղբայրն էր և Սարոյի ընկերը:
Անուշը մի աղջիկ էր, ով ամբողջ սրտով սիրում էր Սարոյին: Միսիրահարվածաղջիկ , ովցանկանում էրլինելիրսիրածէակիկողքինևապրելնրա հետերջանիկ: Անուշիսիրտըսիրուցդողումէր, ինչպես: Նա պատրաստ էր նույնիսկ մեռնել իր սիրած էակի համար քան թե ապրել առանց նրա:
Սարոն անմոռաց սիրում էր Անուշին: Նա նույնպես պատրաստ էր ամեն ինչի իր սիրու համար: Նա ամեն ինչ կաներ իր սիրու աչքին բարձր և ուժեղ երևալու համար: Պոեմում ասվում է, որ Սարոն Անուշի ներկայությունըմոռացնել է տալիսադաթը:
Պոեմում Սարոն վիրավորում է Մոսին՝ Անուշի եղբորը: Եվ Սարոն գտնվելով անելանելի վիճակում որոշում է փախչել Անուշի հետ միասին, քանի որ էլ ելք չկար: Բոլորը դեմ էին նրանց հարաբերություններին՝ թե՛ մայրը, թե՛ հայրը և թե՛ եղբայրը: Նրանքչէինկարողլինելերջանիկ` բոլորից կտրված, հալածված ու մենակ: Այնքան մեծ էրՍարոյիսերը, որնա մեռնել անգամչէրկարող, նաչէրկարողթողնելիրսիրածյարին: Ահահենցայդմեծսերնէ, որստիպումէՍարոյին լինել իր մեծսիրոզոհը:
Անուշի եղբայր Մոսին ասես անխիղճ լիներ: Երևում էր, որ նա կյանքում չէր սիրել մեկին, ինչպես Անուշն էր սիրում Սարոյին: Նա միայն մտածում էր սպանել, մորթել տղային: Նա ատելությամբ էր լցված ընկերոջ հանդեպ: Ո՞վ էր ասել , որ Սարոն իրավունք չուներ սիրելու ընկորոջ քրոջը: Նա դարձավ այդ մեծ սիրու դժբախտությամ մեղավորը: Նաիրարարքովդարձավև՛մարդասպան, և՛դժբախտությանպատճառ: Սակայննաիրպատիվնէրպահումևչէրուզում, որշրջապատում կորցնիիրանունը: Ինչպես նա կարող էր դաժան գտնվել հարազատ քրոջ և և ընկերոջ հանդեպ: Նա գյուղում հարգված անձնավորություն էր և նա ցանկանում էր բարձր պահել իր պատիվը:
Թումանյանը <<Անուշը>> պոեմում բնությունը այնքան հեքիաթային և պատկերավոր է նկարագրում, որ մի պահ ցանկանում ես գտնվել այնտեղ՝ լսել քամու շրշյունը, տեսնել բազմերանգ ծաղիկներ, ջինջ երկինք:Այդսարերը, ձորերը, ամպերը, գետըայնպեսեն նկարագրված , որկենդանիշունչեն տալիսընթերցողին:Հերոսներըկիսումէինիրենց վշտերըբնությանհետ: Անուշը խոսում էր՝ ծաղիկների, իսկ Սարոն սարերի հետ:
Անուշը մի աղջիկ էր, ով ամբողջ սրտով սիրում էր Սարոյին: Միսիրահարվածաղջիկ , ովցանկանում էրլինելիրսիրածէակիկողքինևապրելնրա հետերջանիկ: Անուշիսիրտըսիրուցդողումէր, ինչպես: Նա պատրաստ էր նույնիսկ մեռնել իր սիրած էակի համար քան թե ապրել առանց նրա:
Սարոն անմոռաց սիրում էր Անուշին: Նա նույնպես պատրաստ էր ամեն ինչի իր սիրու համար: Նա ամեն ինչ կաներ իր սիրու աչքին բարձր և ուժեղ երևալու համար: Պոեմում ասվում է, որ Սարոն Անուշի ներկայությունըմոռացնել է տալիսադաթը:
Պոեմում Սարոն վիրավորում է Մոսին՝ Անուշի եղբորը: Եվ Սարոն գտնվելով անելանելի վիճակում որոշում է փախչել Անուշի հետ միասին, քանի որ էլ ելք չկար: Բոլորը դեմ էին նրանց հարաբերություններին՝ թե՛ մայրը, թե՛ հայրը և թե՛ եղբայրը: Նրանքչէինկարողլինելերջանիկ` բոլորից կտրված, հալածված ու մենակ: Այնքան մեծ էրՍարոյիսերը, որնա մեռնել անգամչէրկարող, նաչէրկարողթողնելիրսիրածյարին: Ահահենցայդմեծսերնէ, որստիպումէՍարոյին լինել իր մեծսիրոզոհը:
Անուշի եղբայր Մոսին ասես անխիղճ լիներ: Երևում էր, որ նա կյանքում չէր սիրել մեկին, ինչպես Անուշն էր սիրում Սարոյին: Նա միայն մտածում էր սպանել, մորթել տղային: Նա ատելությամբ էր լցված ընկերոջ հանդեպ: Ո՞վ էր ասել , որ Սարոն իրավունք չուներ սիրելու ընկորոջ քրոջը: Նա դարձավ այդ մեծ սիրու դժբախտությամ մեղավորը: Նաիրարարքովդարձավև՛մարդասպան, և՛դժբախտությանպատճառ: Սակայննաիրպատիվնէրպահումևչէրուզում, որշրջապատում կորցնիիրանունը: Ինչպես նա կարող էր դաժան գտնվել հարազատ քրոջ և և ընկերոջ հանդեպ: Նա գյուղում հարգված անձնավորություն էր և նա ցանկանում էր բարձր պահել իր պատիվը:
Թումանյանը <<Անուշը>> պոեմում բնությունը այնքան հեքիաթային և պատկերավոր է նկարագրում, որ մի պահ ցանկանում ես գտնվել այնտեղ՝ լսել քամու շրշյունը, տեսնել բազմերանգ ծաղիկներ, ջինջ երկինք:Այդսարերը, ձորերը, ամպերը, գետըայնպեսեն նկարագրված , որկենդանիշունչեն տալիսընթերցողին:Հերոսներըկիսումէինիրենց վշտերըբնությանհետ: Անուշը խոսում էր՝ ծաղիկների, իսկ Սարոն սարերի հետ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий