Մեր տանը միշտ էլ
թխել են հայկական հացեր՝ բազմազան ու տարաձեւ, եւ բոլորին էլ համեղ էին,
ախորժագրգիռ ու ախորժաբույր: Հիշում եմ՝ մայրս թխում էր գրտնակով հարթեցված,
ստվարաթղթից էլ բարակ ու նուրբ լավաշ, որը չորանալուց հետո դառնում է խրթխրթան: Հաց
թխելու օրը մայրս արթնանում էր վաղօրդայնին, ճեպ-ճերմակ ալյուրից հունցում էր
խմորը, որը սկզբում առազգական էր լինում, բայց աստիճանաբար դառնում էր փրփրուն:
Մայրս գոնե ձմռանը, երբ աշխատանքն ավելի քիչ էր, կարող էր մի կուշտ քնել, բայց նրա
կարծիքով հացն անպայման պետք է թխվեր վաղ առավոտյան, եւ նա, ամառ լիներ, թե ձմեռ,
առվոտյան ժամը հինգին արթնանալով, գործի էր անցնում: Երբ բոլորս ոտքի վրա էինք
լինում ու նախաճաշելու պատրաստ, մորս աշխատանքն արդեն ավարտված եր լինում: Մի քանի
ժամ ողջ տունը լցված էր լինում նոր թխված հացի բուրմունքով ու հաճելի ջերմությամբ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий